Bianqing

De bianqing bestaat uit een dubbele rij van zestien opgehangen stenen met verschillende dikte. Door met een hamertje tegen de stenen te slaan, kan de muzikant zestien verschillende tonen voortbrengen. Het bestaan van lithofonen is in China al gedocumenteerd vanaf het derde millennium v. Chr. De bianqing was bestemd voor keizerlijke ensembles en meer in het bijzonder voor de confuciaanse tempels, in de tijd dat filosofische doctrine en wereldlijke macht met elkaar verbonden waren. De vergulde draak die op de gelakte kalkstenen geschilderd is, staat symbool voor de keizerlijke macht.

Onderaan de stijlen van het draagstel zijn twee mandarijneenden uitgebeeld. De voorstelling van die eenden – die zich steeds per paar verplaatsen – komt vaak voor als thema in het Verre Oosten. Ze symboliseren trouw en onsterfelijke liefde.

Dit instrument werd tentoongesteld op de wereldtentoonstelling in Luik van 1905 en dan opgenomen in de collectie van het MIM.