Chromatische harp

In de 18de eeuw werd de harp voorzien van pedalen. Deze harp was echter niet geschikt om de complexe, chromatische muziek van componisten als Wagner, Fauré en Richard Strauss uit de late 19de eeuw te spelen. Daarom bracht Gustav Lyon, directeur van de firma Pleyel in Parijs, in 1894 een chromatische harp op de markt. Hij greep hiervoor terug naar harpen met gekruiste snaren, die al bekend waren in renaissance en barok. Eigen aan chromatische harpen is dat zij voor elke halve toon een aparte snaar voorzien. De ene reeks snaren komt overeen met de witte toetsen van het klavier, de andere reeks met de zwarte toetsen. Om plaats te besparen, staan de snaren kruiselings in plaats van achter elkaar.

In het conservatorium van Brussel werd in 1900 een cursus voor chromatische harp opgestart. Later volgde ook het conservatorium van Parijs. Grote componisten als Debussy merkten het nieuwe instrument op en schreven er muziek voor. In 1930 werd de productie van de chromatische harp stopgezet. Uit deze korte periode zijn enkele mooie chromatische harpen bewaard, zoals dit exemplaar in art-nouveaustijl.