De muchosa is de laatste getuige van een rijke doedelzaktraditie in België. Terwijl de doedelzak in onze streken verdween in de loop van de 18de eeuw, is de aanwezigheid van de muchosa tot het einde van de 19de eeuw goed gedocumenteerd in een groot deel van Henegouwen. Tot omstreeks 1840 was hij er het belangrijkste instrument op volksbals, huwelijksfeesten en seizoensgebonden feesten.
De muchosa werd vaak bespeeld door herders, maar hij begeleidde eveneens bedevaartstochten. Geleidelijk aan werd hij van zijn troon gestoten door de accordeon en fanfare-instrumenten zoals klarinet, bugel of cornet. De laatste muchosaspeler, Alphonse Gheux, gaf er in 1912 de brui aan toen de speelpijp van zijn muchosa brak en hij geen vakman vond om hem te herstellen.
Deze muchosa is samengesteld uit een zak van geitenleer, een vulpijp, een melodiepijp, een kleine bourdon evenwijdig aan de schalmei en een lange afzonderlijke bourdon. De leren zak is vaak gehuld in een hoes uit stof.
Voor zover bekend, zijn er slechts drie muchosa’s bewaard gebleven. Ze maken alle drie deel uit van de collectie van het MIM.
