Sopraanluit

De luit raakte tijdens de middeleeuwen bekend in Europa dankzij contacten met de Arabische cultuur. Hij bleef hier in gebruik tot het einde van de 18de eeuw.

Het instrument heeft een zeer herkenbaar silhouet. Zijn bolle rug bestaat uit dunne ribben, die voor een licht gewicht zorgen. De snaren op de hals zijn gegroepeerd per twee (snarenkoren). Ze zijn vastgemaakt aan een stemschroevenkast die haaks op de hals staat.

Tijdens de renaissance genoot de luit veel waardering in humanistische kringen. Hij werd zelfs een symbool van het humanisme. Hij was de weerspiegeling van een zekere levensstijl, aangezien hij bespeeld werd aan het hof en in de gecultiveerde milieus van de bourgeoisie.

In de commerciële en culturele metropool Antwerpen maakte de luit een wezenlijk deel uit van het alledaagse leven. Bekende luitbouwers maakten luxe-instrumenten voor amateurmuzikanten uit de burgerij, een welgesteld en begerig cliënteel. Matthijs Hofmans, de bouwer van de afgebeelde kleine luit, was één van hen. Hij maakte het instrument in 1605. Kenmerkend zijn de klankkast met ivoren ribben, de hals die bekleed is met ivoor en ebbenhout en de kunstig bewerkte rozet. Dit instrument behoort tot de enige drie bewaarde Antwerpse luiten. Ondanks de verbouwingen die het onderging, is het een uitzonderlijk exemplaar.